O integracji
Prof. dr hab. Aleksander Hulek, prekursor integracji w Polsce mówił: „że integracja wyraża się w takim wzajemnym stosunku pełnosprawnych i niepełnosprawnych, w którym respektowane są te same prawa, w którym stwarzane są dla obu grup identyczne warunki maksymalnego wszechstronnego rozwoju. Celem integracji jest bowiem umożliwienie poszkodowanym na zdrowiu osobom prowadzenia normalnego życia i możliwie na tych samych zasadach, jak i innym członkom określonych grup społecznych. Integracja zakłada udostępnienie młodzieży upośledzonej na zdrowiu korzystania ze wszystkich stopni szkolnictwa – podstawowego, ogólnokształcącego i zawodowego, zdobyczy kulturowych i form czynnego wypoczynku, z których korzysta młodzież zdrowa”.
Przedszkola i szkoły integracyjne są cząstką nowoczesnego myślenia o twórczej i przyjaznej dla wszystkich dzieci edukacji oraz miejscem naturalnej nauki, tolerancji, wrażliwości, otwartości i akceptacji. Kształtują wiarę we własne siły, umiejętności poszanowania własnej i cudzej godności. Umożliwiają pełne uczestnictwo dzieci z różnego rodzaju niepełnosprawnościami w życiu i rozwoju społecznym, dzięki obcowaniu z rówieśnikami, akceptacją odmienności drugiego człowieka. Rozbudzają świadomość, że wszyscy ludzie mają równe prawa, choć różne są ich możliwości. Stwarzają optymalne warunki do wspólnego rozwoju dzieci zdolnych, przeciętnych, zaniedbanych wychowawczo czy opóźnionych w rozwoju. Integracja daje szersze spojrzenie na świat, w którym spotykamy różnych ludzi, uczy nawiązywania relacji społecznych oraz daje szansę na osiągnięcie dojrzałości szkolnej wszystkim dzieciom. Integracja nie jest jednostronnym procesem, w którym dzieci niepełnosprawne zostaną włączone do grupy dzieci zdrowych, lecz jest to proces obustronny. Każdy od każdego czegoś się uczy.
Celem naszego przedszkola jest włączenie dzieci z różnego rodzaju niepełnosprawnościami w życie grupy rówieśniczej na zasadzie równości praw i obowiązków oraz zapewnianie optymalnych warunków do harmonijnego rozwoju we wszystkich sferach życia. Tak rozumiana integracja przyniesie korzyści zarówno pełno jak i niepełnosprawnym dzieciom.
Życie w grupie rówieśników stymuluje rozwój dzieci niepełnosprawnych, a w szczególności:
- uświadamia dziecku jego możliwości, trudności i ograniczenia,
- chroni dzieci z deficytami rozwojowymi przed izolacją,
- daje im szansę poznawania siebie i swoich mocnych stron,
- wykształca motywację do pracy nad trudnościami,
- daje szansę przeżycia całej gamy uczuć związanych z życiem i działaniem w grupie,
- umożliwia rozwój samodzielności życiowej i stymulacji poznawczej.
Dzieci zdrowe i pełnosprawne dostarczają prawidłowych wzorców, a co za tym idzie, odgrywają rolę wspomagającą w stymulowaniu rozwoju swoich niepełnosprawnych kolegów. Poza tym dzieci w normie intelektualnej uczą się w naturalnych warunkach właściwego stosunku do deficytów intelektualnych oraz niepełnosprawności ruchowej swoich rówieśników. Takie kontakty uczą tolerancji, wrażliwości i otwartości, rozbudzają świadomość, że wszyscy ludzie mają równe prawa, chodź mają różne możliwości.